مینجیق

+0 به یه ن

این روزها دانشکده ها مشغول جذب هیئت علمی هستند. تا چند سال پیش، گمان می کردم مطالعه رزومه برای انتخاب کافی است. اشتباه می کردم ! شما را به جان هر که دوست دارید، مراقب باشید تا افراد متوهم، خودشیفته، مظلوم نما، غرولندکن، دورو، نقاب بر چهره، ضعیف کش، متملق و..... را به عنوان هیئت علمی استخدام نکنید.

اگر ما در پژوهشگاه اشتباه کنیم و  این قبیل افراد را استخدام کنیم  چوبش را فقط خودمان می خوریم ).

اگر شما در دانشگاه چنین استخدام اشتباهی کنید- علاوه بر این که خودتان چوبش را می خورید- صدها دانشجو که با هزار امید پا به دانشگاه می گذارند ضربه ها می خورند و عقده ای های نسل بعد را تشکیل می دهند و چرخه را ادامه می دهند. به خاطر آن دانشجوی معصوم که با هزار امید وارد دانشگاه شده، مراقب باشید که فرد آزارگر و دورو ویا خودشیفته یا افسردگی-گستر یا .... را استخدام ننمایید. والا از همان دانشجوی معصوم ظرف چند سال یک هیولا خواهید ساخت بدتر از قبلی ها.

-----------

در شاخه فیزیک ذرات و انرژی های بالا، هم اکنون حدود ده بیست پست داک خیلی خوب هستند که تا دو سه سال آینده برای جذب به عنوان هیئت علمی در دانشگاه های کشور اقدام خواهند کرد. من درمورد کل کشور و کل رشته ها حرف نمی زنم. در مورد همین چند نفر سخن می گویم. ظرفیت جذب دانشگاه های برتر کشور در این شاخه هم همین حدود هست.  اگر در جذب هیئت علمی یک مقدار تامل کنید این پست داک های خوب را می توانید جذب نمایید.  افرادی که در ذهن دارم چه از لحاظ پژوهشی (سخت کوشی در پژوهش، استقلال در پژوهش، نو آوری در پژوهش، دقت نظر و پرهیز از هرگونه «سمبلکاری»)، چه از نظر مسئولیت پذیری در انجام دادن کارهای علمی-اجرایی، چه از نظر قابلیت تدریس و انگیزه بخشی به دانشجو و چه از نظر هوش ریاضی و شهود فیزیکی امتحان پس داده اند.

حضور هرکدام از آنها  در هر دانشکده ای موجب غنای آن خواهد شد.

هر کاری که به این افراد  سپرده ایم -چه کار پژوهشی، چه کار علمی-اجرایی- بدون هیچ گونه بهانه گیری یا کج خلقی به بهترین نحو و چندین مرتبه بهتر از آن چه که انتظار داشتیم انجام داده اند. 

باز هم تاکید می کنم در مورد کل کشور و کل دانشگاه ها و همه رشته ها نمی گویم. در مورد ده بیست نفر خاص صحبت می کنم. ده بیست نفر در میان حدود نود میلیون نفر در بحث های مرجع رسانه ای  مطرح نمی شوند  اما موضوع بحث من هستند! 

وقتی رسانه ها می گویند «همه» نخبه ها می روند منظورشان از نخبه ها، کل فارغ التحصیلان  ۲۰-۳۰ دانشگاه برتر کشور  در کلیه دانشکده ها هستند ومنظورشان از «همه» تلویحا حدود سه چهارم   تا چهار پنجم آنهاست. من دارم در مورد کمتر از حتی یک درصد همین نخبه ها  آن هم تنها  در رشته فیزیک  سخن می گویم نه درمورد  بقیه.

وقتی به مسئله جذب هیئت علمی در پنج شش دانشگاه برتر کشور (شریف، تهران، شهید بهشتی، تحصیلات تکمیلی زنجان و... ) می رسیم  همین ۲۰-۳۰نفر مهم ترین هستند. این دانشگاه ها قرار نیست میلیون ها نفر جویای کار را استخدام کنند. حداکثر ده بیست نفر در چند سال آینده در رشته فیزیک استخدام خواهند کرد. تمرکز من روی این افراد هست و این دانشکده ها. 

شاید برای عموم جامعه این سئوال لاینحل بنماید که این افراد با چنین پتانسیلی چرا می خواهند در ایران بمانند؟ دلیل آن به روحیات و ویژگی های اخلاقی خاص افراد در این سطح  هوشی و این سطح علمی-پژوهشی باز می گردد. اولا درونگرا هستند و به جای تبعیت از موج های مهاجرت و نظیر آن، بر اساس شرایط  و روحیات خود  برای زندگی خود  تصمیم می سازند. ثانیا، آن قدر از نظر علمی هوشی بالا هستند و اعتماد به نفس دارند که به قضاوت مردم (مبنی بر این که چون مهاجرت ننموده لابد از همتایش که مهاجرت کرده پایین تر است) وقعی نمی نهند. ثالثا، قابلیت بالای  حل مسئله در این قبیل افراد آنها را قادر می سازد که از عهده حل مسایل زندگی شخصی بهتر از یک شهروند با قابلیت ریاضی  و تحلیل  در حد متوسط  برآیند. درنتیجه برای اداره امورات  معمول زندگی، مهاجرت را تنها راه حل نمی دانند و راه های جایگزین هم می اندیشند و آنها را می یابند.  به طور واقعی (نه نمایشی)، قدرت تحلیل مسایل و حل مسئله بالایی دارند و در این کار معمولا موفق می شوند. شاید یک عده بر من خرده بگیرند و کلیشه پولدار شدن «تنبل کلاس» و بدبخت شدن شاگرد درسخوان کلاس را یادآوری نمایند. این کلیشه هم از آن کلیشه هایی است که نویسنده های چپگرای دهه چهل جا انداخته اند و مقلدان آنها در نسل بعد هم بدون این که با بازخورد گرفتن از واقعیت، تصویر خود را بازسازی کنند همان کلیشه را طوطی وار تکرار کردند. من نمی گم کسی که قابلیت حل مسئله بالا دارد لزوما میلیاردر می شود (آن هم در کشوری که میلیاردرهای امروزینش امثال بابک زنجانی و آقازاده های مربوطه هستند!). عرض کردم گلیم خود را از آب بیرون می کشند.

در نوشته بعدی بیشتر در این باره توضیح می دهم.

-----------

در نسل خود ما و نسل اندکی بعد از ما که اکنون سن بالای ۴۰ دارند، طیفی که قابلیت حل مسئله خوب داشتند عموما گلیم خودشان را از آب بیرون کشیدند. الان دیگه اون قدر دست شان به دهنشان می رسد که نه تنها خود و خانواده خود را اداره کنند بلکه دست یکی دیگه را هم به نوعی بگیرند. همین کافی است دیگه! برای ما ها همین کافی است. نمی خواستیم که بابک زنجانی بشویم.!  اما می خواستیم وقتی از سن ۴۰ گذشتیم، آشیانه ای داشته باشیم و بدون این که به ما فشار بیاید هر سال چکاپ برویم و عینک دودید  بخریم و شب عید بتوانیم به بچه های فامیل عیدی دهیم  و سر هفت سین هم یک کیلو آجیل بذاریم و.... در این حد داریم! همان که سهراب گفت: «روزگارم بد نیست،  تکه نانی دارم، خرده هوشی ، سر سوزن ذوقی.»

بودند کسانی که به ظاهر «قابلیت حل مسئله» هم داشتند اما باز هم نتوانستند گلیم خود را از آب بیرون بکشند. ولی جز اقلیتی که بدشانسی خیلی خاصی آوردند (مثلا خود یا عزیزانشان با یک بیماری یا تصادف ویرانگر ویژه روبه رو شدند) اگر نیک بنگری بقیه قابلیت حل مسئله نداشتند بلکه ادایش را در می آوردند. چند مورد از این تیپ ها را در زیر توضیح می دهم:

１) اونهایی که با خودشان فیلم بازی کردند که مادیات برایشان مهم نیست و دنبال پس انداز  و تبدیل به موقع به هارد کارنسی (طلا و ملک).... نرفتند اما بعد از ۴۰ سالگی فغان برآوردند و از دنیا طلبکار شدند که چرا تنبل کلاس از من -که نابغه کلاس بودم- جلو زد؟! نیک که بنگری  اگر قابلیت حل مسئله داشتند از همان ۲۰ سالگی هم می فهمیدند که بعد از ۴۰ سالگی که انرژی جوانی تخلیه می شود دستشان باید به دهنش برسد والا به آنها فشار خواهد آمد.  دنبال پس انداز و... نرفتند نه به خاطر این که به مادیات بی اعتنا بودند بلکه چون بلد نبودند. برعکس ادعایشان آن قدر حل مسئله بلد نبودند که بدانند در کشوری با این سطح تورم و افزایش پله ای قیمت ملک، نباید نقد ریالی نگاه داشت.

２) مردانی که هارت و پورت مردسالارانه راه انداختند و خود را از مشورت اقتصادی با شریک زندگی خود محروم ساختند. اینها هم در واقع قابلیت حل مسئله خوبی نداشتند. والا می فهمیدند که از قابلیت های ویژه همسر خود در امر اقتصاد خانواده می بایست بهره ببرند.

３) اونهایی که ادای خوب مسئله  حل کردن را با پرداختن به جزییات کم اهمیت  -که به ذهن بقیه نمی رسد-در می آوردند.  اون قدر در کشف و پرداختن به جزییات کم اهمیت  غرق می شوند که مسایل اساسی تر در مسئله را می ذارند کنار. یک حل کننده متبحر مسئله، اول از همه باید برآوردی از اهمیت هر فاکتور داشته باشد نه آن که هنرش این باشد جزئیات بی اهمیتی  را که دیگران به آن نپرداخته اند لیست کند!!! (در سریال بیگ بنگ، شلدون هم به این قبیل جزییات می پرداخت. کسی با ویژگی او در واقعیت به درجه نوبل نمی رسد. بعد از مدتی خرد می شود. سریال پیام غلط می داد.) .معمولا این افراد  به مسایل حقوقی هم گیر می دهند و با خواندن چند متن قانونی خود را وکیل اعظم اعلام می کنند (در برخی اپیزودها شلدون هم چنین کرد!). حال آن که درک نمی کنند یک چیزی داریم به نام روح قانون، چیز مهمتری داریم به نام عرف ووووووووو. یک وکیل خوب اینها را می شناسد اما کسی که ادایش را در می آورد  نه تنها نمی شناسد بلکه ناآشنایی اش را متوهمانه باشکوه می داند . (مثل همان شلدون!)

４) یک مدل برعکسش هم هست که طرف فکر می کند چون خیلی زرنگ هست با یک روش هوشمندانه انچنانی (اغلب خلاف) یک شبه به همه چیز می رسد. اما گند می زند. خوشبختانه از این جنس افراد ما در جامعه فیزیک زیاد نداریم. اگر روحیه شان چنین بود رشته هایی مثل فیزیک و ریاضی و.... را از ابتدا انتخاب نمی کردند. ولی بین مهندس ها وپزشک ها ووکلا بیشتر پیدا می شوند. در بین فیزیک خوانده ها، متوهمانی از جنس دیگر زیاد داریم.

５) اونهایی که ادای نیوتن را در می آورند. درواقع بهتر است بگویم ادای داستان های نیوتن را. نیوتن واقعی آن گیج و ویجی که به ما گفته اند نبود! اتفاقا خیلی هم حواس جمع بود!

---------

امیدوارم از این حرف من این طور برداشت نشود که وضع مملکت خوب است و مسئولان  خوب عمل کرده اند. من فقط گفتم اونهایی که به واقع قابلیت حل مسئله بالا دارند و بدشانسی خیلی خاص نمی آورند می توانند گلیم خود را از آب بیرون بکشند. اما عملکرد بد مسئولان کشور جای خود. چهار شاهد بر بدی مسئولان  را  در پست بعدی می آورم.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

ژاله آموزگار، پژوهشگر فرهنگ و زبان های باستانی در سخنرانی معروف سه ماه پیشش، خطاب به جوانان می گه  خارج نرید چون در خارج خبری نیست. اضافه هم می کنه که همه مریم میرزاخانی نمی شوند. من نفهمیدم این وسط چرا نام مریم میرزا خانی را آورد. یعنی کسی در کل ایران هست که خیال کند هر کسی خارج می رود ریاضیدان می شود ؟! حتی ۴۰-۵۰ سال پیش وقتی راه ارتباطی از طریق نامه کاغذی و تماس تلفنی پرازپارازیت بود کمتر ابلهی بود که گمان کند با خارج رفتن فرد، ریاضیدانی  در سطح مریم مریم میرزاخانی می شود. امروزه که این همه راه های ارتباطی هست جوانان دید خیلی واقع بینانه ای در مورد چالش های زندگی در خارج دارند. لازم نیست با کلی گویی های ژاله آموزگار بفهمند که در خارج خبری هست یا نیست. کمتر کسی امروز گمان می کند مهاجرت به خارج چالش ندارد و مردم در خارج در میان پر قو زندگی می کنند. اما چون زندگی در کشور روز به روز سخت تر می شود (به علت تورم و....) بسیاری به این نتیجه می رسند که مهاجرت به سختی هایش می ارزد.

• مثلا پرستاران وقتی درآمد خود را در ایران با درآمد همتای خود در کشورهای جنوب خلیج فارس مقایسه می کنند تصمیم به مهاجرت می گیرند. حرف های ژاله آموزگار- یا به قول او دلخوری و قهر فردوسی- هم جلوی این تصمیم شان را نمی گیرد. اگر ژاله آموزگار خیلی دلش می سوزد وقتی که پرستاران برای بالا رفتن حقوق اعتصاب می کردند  به همراه کزازی بلند می شد  چند پلاکارد از اشعار فردوسی را بر میداشت وبه همراه پرستاران برای بالا رفتن حقوق آنها به خیابان می رفت!

• سیمین بهبهانی تقریبا همسن ژاله آموزگار بود وقتی که در جمع های آزادیخواهانه و مطالبات زنان به همراه جوان تر ها به خیابان می آمد. نتیجه البته این شد که سیمین بهبهانی را که اهل ادب سرو سهی ادب فارسی در قرن ۲۰ می خوانند  در فرهنگستان زبان فارسی عضو نکردند اما به جایش، ژاله آموزگار را عضو نمودند.  

• برگردیم به بحث مریم میرزا خانی. بحث خارج رفتن را بذاریم کنار. اصلا یعنی چه که «همه مریم میرزاخانی نمی شوند.»؟!

• در ویکی پدیای ژاله آموزگار نوشته که ۳۰ سال تدریس کرده. این چه معلم یا استادی است که چنین حرفی می زند؟!. از اصول اولیه معلمی و تدریس این هست که اعتماد به نفس دانش جو یا دانش آموز را بالا ببری. به او بباورانی که با تلاش و کوشش در راه درست می تواند هر قله ای را فتح کند.

• اگر مریم میرزاخانی حرف ژاله آموزگار را در مورد خودش می شنید ناراحت می شد.  از روی اعتقاد راسخ -نه از روی تعارف و تظاهر به فروتنی-   می گفت شما ها می توانید خیلی بالاتر از من هم بشوید. چرا!؟ چون مریم یک معلم ذاتی بود. پدر مریم میرزاخانی در مراسم بزرگداشت اوهم  چنین گفته بود. از «عصر ایران» نقل می کنم:

«احمد میرزاخانی در مراسم یادبود دخترش گفت: وقتی کسی اسطوره شد دسترسی به آن غیر عملی می‌شود. دختران ما باید به این باور برسند که آن‌ها هم می‌توانند مریم باشند.

ایران آنلاین؛ ما از رادیو شنیدیم که مریم جایزه فیلدز را برده است. گفتیم چرا به ما چیزی نگفتی؟ گفت چیزی نبود فقط یک جایزه بود.

مریم  مشتی بود نمونه خروار. ما خروارها مریم در جامعه داریم که باید آن‌ها را دریابیم».

نازنین: 

http://yasamanfarzan.arzublog.com/post/74542

طبیعی و نرمال و از جنس زمان خود:

http://yasamanfarzan.arzublog.com/post-74549.html

صحبت های من در مورد مریم میرزاخانی عزیز  در جلسه یادبود وی

http://yasamanfarzan.arzublog.com/post-74565.html

مریم میرزا خانی: دارای هوش فوق العاده یا .....؟

http://yasamanfarzan.arzublog.com/post-74623.html

بحثی در مورد الگوی جنسیتی خانواده ها

http://yasamanfarzan.arzublog.com/post-74631.html

هیجان سازنده و هیجان کاذب

http://yasamanfarzan.arzublog.com/post-39904.html

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در ترتیب دادن برنامه های متداول زندگی شخصی یا حرفه ای  در ایران، گاه ما فراموش می کنیم که اقدامات کوچک ولی کلیدی را انجام دهیم که به نتیجه مطلوب برسد. مثال می زنم: فرض کنید ما می خواهیم یک همایش برگزار کنیم. سخنرانان خوب هم دعوت کرده ایم. برنامه خوب هم ریخته ایم. سایت و پوستر خوب هم طراحی کرده ایم. هزینه ها را با صرفه جویی کاهش داده ایم تا شهریه ثبت نام قابل پرداخت توسط دانشجویان باشد. پوستر را هم به دیوار زده ایم. اما تعداد ثبت نام کننده ها اندک هست.

دلیل چیست؟ یادمان رفته در پلتفرم هایی که دانشجوها به آن سر می زنند (مثل لینکد-این) اطلاع رسانی کنیم. آمار ثبت نام کنندگان را می بینیم و می فهمیم یک جای کار می لنگه. یک ذره فکر می کنیم می بینیم در فضای مجازی به اندازه لازم اطلاع رسانی نکردیم. این کار را انجام می دهیم و بلافاصله  تعداد قابل توجهی شرکت کننده ثبت نام می نمایند.

 اما استادانی که هر روز عصر جلوی تلویزیون می نشینند و چندین ساعت  به تحلیل های رسانه های اون ور آبی غرولندکننده گوش می سپارند متوجه نمی شوند که یادشان رفته در پلتفرم ها اطلاع رسانی کنند. اصلا فکرشان به آن سو نمی روند. شروع می کنند به بازتولید استدلال های مجریان و تحلیلگران این شبکه ها:« بابا!‌مردم  افسرده اند. دانشجویان همه دارند یا به مهاجرت فکر می کنند یا به خودکشی. کی می خواد در همایش  علمی شرکت کنه؟! پول دانشجو کجا بود بخواد صرف شهریه همایش کنه و.....»

اما مشاهده ما در همین پژوهشکده فیزیک نظری چی می گه؟! می گه همه این مشکلاتی که می گویید هست اما جمعیت دانشجویان هم اون قدر زیاد هست که همان اقلیت ( حدود دو سیگما انحراف از حد وسط یعنی حدود ۵ درصد دانشجویان)  اگر کیفیت همایشی را مناسب ببینند و شهریه هم خیلی بالا نباشد می آیند. همین ۵ درصد حتی بالا تر از ظرفیت پذیرش ماست.

وقتی زیادی گوش به حرف رسانه های آن ور آبی، می دهیم واقعیت را گم می کنیم و تصمیم غلط می گیریم.یا ایراد کار خود را نمی بینیم و تقصیر را به عواملی ورای  اختیارات خود نسبت می دهیم و ایراد کارمان را برطرف نمی کنیم.

-------------

دو  برادر حدود  یک سال و نه ماه پیش، به طور شراکتی یک ملک اداری -تجاری در یکی از محلات خوشنام وخوش منظره کرج خریدند. ملک به هیچ وجه لوکس نبود اما خوش-نقشه بود، نورگیر و رو به جنوب بود، تک واحدی بود، منظره ای زیبا داشت،  ملک دو نبش بود، یک ورش بلوار بود و آن  یکی ورش یک کوچک عریض بود  که ماشین در آن به راحتی می توانست دور یک-فرمانه بزند و جای پارک هم در آن فراوان وجود داشت، کاغذ دیواری هایش تر تمیز بود، آسانسور داشت و..... 

خلاصه این که ملک از هر نظر «هلو» بود. ملک را برای اجاره به یک بنگاهی سپردند. نرخ اجاره را هم نزدیک کف بازار تعیین کرده بودند. با همه اینها، نه ماه گذشت و حتی یک مورد مشتری برای اجاره پیدا نشد! هر ازگاهی من می گفتم به عقل جور در نمی آد چنین ملکی هیچ خواهانی بعد از نه ماه نداشته باشه. می گفتند وضع بازار خرابه. می گفتم «بله! وضع بازار خرابه برای همین،  ملک های معیوب با اجاره بالا خالی می مانند. اما به عقل جور نمی آد، همچین ملکی با همچین اجاره بهای پایینی مشتری نداشته باشه. اون هم بعد از نه ماه!»

اضافه می کردم: «باباجون! من هر از گاهی آرایشگاه می روم، می بینم چنین ملکی رویای همه دستیاران آرایشگرهاست که اجاره کنند و سالن خود را راه بیاندازند. همه ویژگی های مثبت که به یک بیزنس با بودجه کم رونقی دهد به یک جا دارد.»

می گفتن:« ملت پول ندارند که اجاره بدهند. همه هشت شان گرو نه شان هست.» می گفتم «ملت پول هم نداشته باشند رویا که دارند!  خیلی ها حتی اگر یک چهارم اجاره بها را داشته باشند راه می افتند می گردند ملک ها را می بینند، رویا پردازی می کنند تا یک اکازیون بیابند. اگر خیلی شرایط خوب بود (که در این مورد هست) چند تا شریک پیدا می کنند، قرض و قوله می کنند، بالاخره بیزنس خود را راه می اندازند. چه طور بنگاهی می گوید حتی یک نفر هم مُراجع در این نه ماه نبوده!؟» جواب می شنیدم: «وضع مملکت چنان خراب هست که  دیگه مردم رویا هم ندارند!» این یکی دیگه اصلا به کَتَم نمی رفت و این بار قوی تر  می گفتم: «باباجون! من در آرایشگاه زنانه می بینم. ملت آرزو دارند. ملت رویاپردازی می کنند. حالا هرچی  شبکه های آن ور آبی می خواهند بگن، بگن. دست کم رویاهای مردم هنوز زنده اند!»

خلاصه گفتم و گفتم که  مجاب شدند این بنگاهی داره کم کاری می کنه. همسر یکی از برادرها  در عید نوروز ۱۴۰۳گفت «بذاریم  روی دیوار ببینیم مشتری پیدا می شه یا نه.» همین کار را انجام دادند. نتیجه شوک آور بود. در نصف روز چندین مشتری پیدا شد. به معنای واقعی کلمه، مشتری ها  داشتند در را از پاشنه  در می آوردند. یکی شان از ترس این که مبادا ملک را از دست بدهد می گفت همین الان دارم می روم تا پول پیش را واریز کنم، شما هم  زود تر بیایید قراردادرا امضا کنیم!» همه این مشتری ها هم از طرف یک بنگاهی دیگه ارتباط می گرفتند. یعنی آژانس مسکن دور زده نشد. درست هم نیست دور زده شود. در شهری درندشت مثل کرج یا تهران درست نیست دو تا غریبه با هم ببرند وبدوزند. واسطه گری یک آژانس مسکن معتبر در محله به چندین دلیل لازم هست: مهم ترین دلیل، حس امنیت موجر ومستاجر هست. من که راضی نمی شوم یک غریبه از طریق دیوار بیاید به یک ملک خالی. بالاخره آژانسی ها، تیپ ها و اهالی محل را بهتر از امثال ما می شناسند و اگر آنها معرفی کنند کمتر احتمال دارد یارو قاتل سریالی از آب در بیاید. 

نکته ام سر این هست: باز تولید استدلال های کانال های آن ور آبی (آی مردم گشنه اند! آی مردم افسرده اند!)  خیلی وسوسه انگیز هست: چون هم مد روز هست و هم خیلی راحته و کار کشیدن چندانی از مغز نمی خواهد. اما بهترین راه نیست.  برای این که همین امور معمولی زندگی را رتق و فتق کنیم بهتر هست به وسوسه بازتولید این نوع استدلال ها فایق آییم.

----------------

در چند نوشته اخیر، سعی کردم با مثال نشان دهم چه طور بازتولید استدلال های رسانه های آن ور آبی باعث می شود  که در رتق و فتق امور روزمره زندگی مان  در مانیم. منظورم توجیه همه شکست ها  و ناکامی ها ی شخصی و یا حرفه ای ، با بد بودن وضع عمومی کشور هست.

در خوشبینانه ترین حالت،  آن تصویر سیاهی که رسانه های آن سوی آبی ترسیم می کنند  توصیف یک نوع میانگین جامعه هست. ولی می دانیم جامعه وسیع هست و هر پارامتر و مشخصه در آن توزیعی دارد. من و شما، در همه چیز بر میانگین نایستاده ایم. در برخی مسایل پایین میانگین هستیم و در برخی  جنبه های بالای میانگین.  اگر عقل خود را به کار بگیریم می فهمیم که ما با این ویژگی ها باید چه کنیم که امور زندگی مان رتق و فتق شود. اما غرق کردن خود با تصویری که رسانه های آن ور آبی از داخل ایران ترسیم می کنند مانع از این می شود که درست فکر کنیم. دو مثال قبلا آوردم.

این در مورد مسایل روزمره زندگی بود. در  مسایل کلان کشور که پیچیده ترند رسانه های آن سوی آبی با آدرس غلط دادن حتی بیشتر به ایرانیان داخل کشور ضربه می زنند.  صبح تا شب سیاه نمایی می کنند و روحیه ها واعتماد به نفس های مردم داخل ایران را ویران می کنند ولی همین که تحولی آغاز می شود با دنبال نخود سیاه فرستادن افکار عمومی  هر تحولی را در نطفه خفه می کنند. مثلا  چند وقت پیش که از یک سو جریانات دهدشت بود و  از سوی دیگر مسایل دانشگاه تهران، همه گزارش های این رسانه ها در مورد قیمت سیب زمینی بود. فیلم  نایلکس شهروند نشان می دادند که می گفت «چهار تا سیب زمینی خریدم با سه تا پیاز، شد ۸۰ تومن.» این را ده بار نشان می دادند. بعد برای تنوع  یک نایلکس دیگر نشان میدادند که در آن چهار تا پیاز بود با سه تا سیب زمینی! در حالی که در دانشگاه تهران و دهدشت قیامتی به پا بود تصویری که از اخبار ایران می دادند خرید چهار تا سیب زمینی و سه تا پیاز توسط یک پیرمرد بود! تحلیل تحلیلگرانشان هم همگی تکراری، خسته کننده، بدون هوشمندی و صرفا احساسی است. می دانید شعارشان چیست؟ « شما چه قدر بدبختید!همه چی  آرومه! »  چنین تصویری که آنها از داخل ایران می سازند، دردی از ما ایرانیان مقیم داخل رفع نمی کند. نه درد شخصی، نه درد اجتماعی. درد های شخصی مان را که با عقل خودمان بدون توسل  و بازتولید استدلال های آبکی آنها می توانیم راحت تر و بهتر حل کنیم. برای این کار،  باید از این قسمت شعار شان ( «شما چه قدر بدبختید!») خود را رها کنیم و به جای دلسوزی به حال خودمان به فکر چاره باشیم. برای دردهای جمعی مان هم با دسته جمعی کاری کنیم و برای همین باید پیام «همه چی آرومه» این رسانه ها را باور نکنیم و به فکر منبع خبری قابل اطمینان تری باشیم.

------------

در رسانه های آن ور آبی، گاهی افرادی ظاهر می شوند و  ادعا می کنند که حامیان شاهزاده رضا پهلوی بالای ۵۰ درصد ایرانیان هستند. منبع آمارشان را نمی گویند. یا فقط می گویند با مشاهدات من از دوروبرم. خیلی اگر بخواهند خود را مردمی  و متصل به مردم نشان دهند اضافه می کنند «امروز صبح که در داخل ایران  به لبنیاتی رفتم!»

 با مشاهدات  محدود من و شما که نمی توان چنین ادعایی  مطرح کرد. این گونه ادعاها، نظرسنجی دقیق علمی می خواهد. نظر سنجی دقیق علمی هم تیم می خواهد. بودجه می خواهد.  تا جایی که من اطلاع دارم یک نظر سنجی از این جنس در سال فروردین ۱۴۰۱ توسط موسسه ای  به اسم گمان انجام شده است. بعدا هم این موسسه مورد هجمه واقع شد که فاند گرفته است. من گردانندگان این موسسه را نمی شناسم و نمی دانم فاند چگونه گرفته شده، کی فاند  را داده و چگونه مصرف شده. اما، علی الاصول، نفس فاند گرفتن توسط یک موسسه آمار یا نظرسنجی چیز غریب و بوداری که سزاوار هجمه باشد نیست. 

پراندن آمار و ادعا های آماری بدون استناد به  نتایج منتشر شده توسط یک موسسه معتبر نظر سنجی  که منبع درآمد شفاف داشته باشد بودارتر هست! در مجموع آمار و ارقام بدون مرجع خیلی بودار ترند تا یک موسسه که به طور شفاف برای به دست آوردن آمار و ارقام بودجه می گیرد.

موسسه مزبور در فروردین ۱۴۰۱ آمار سلطنت طلبان را بین ایرانیان بالای ۱۹ سال ساکن ایران، ۲۱ درصد با خطای ۵ درصد اعلام می کند و می افزاید نسبت به سال ۱۴۰۰ تغییر محسوسی (یعنی بیش از خطای ۵ درصد ) نداشته. این آمار(که نامعقول به نظر نمی رسد) بسی کمتر از آن ۵۰  تا ۸۰ درصد هست که  برخی مثل مهدی نصیری (طلبه و حزب اللهی تندرو در گذشته ای نه چندان دور و --علی الظاهر-- سلطنت طلب دو آتشه امروز)، ادعا می کنندولی به هیچ وجه قابل اغماض نیست. برخی مطالعات نشان داده که حتی اقلیت ۳.۵ درصدی اگر در بین اکثریت توزیع یکنواخت داشته باشد و برای نگرش هایش انرژی و وقت بگذارد می تواند اکثریت را به دنبال خود کشاند. البته درمورد رقم دقیق ۳.۵ درصد بحث زیاد هست ولی نکته ام اینجاست ۲۱ درصد را نمی توان نادیده گرفت.

همین نظرسنجی آمار ناراضیان  از وضع موجود و خواستاران تغییر را بالای ۸۰ درصد اعلام کرده. یعنی سلطنت طلبان بین ناراضیان، اقلیتی حدود بیست وپنج درصدی را تشکیل می دهند که قابل اغماض نیست اما با ادعاهای امثال مهدی نصیری هم فاصله زیادی دارد.

از دیگر ادعاهای این گروه، آن هست که درصد سلطنت طلبان بین جوانان  بالاست. به نظرم منظورشان از «جوانان»، کسانی هستند که در زمان انقلاب ۵۷، حدود  ۱۰-۹تا ۲۴ سال داشتند. یعنی الان بین  ۵۵ تا ۷۰سال سن دارند. برای کسانی که خود بالای ۸۰ سال سن دارند این گروه سنی، «جوانان» محسوب می شوند. اما در عرف جامعه، جوانان عمدتا به افراد بین ۱۸ تا سی سال گفته می شود. تا جایی که من اطلاع دارم-- بین دانشجویان  امروزی شاهزاده فقط متعلق به قصه ها وکارتون ها و بازی های کامپیوتری  دوران کودکی  است و آنها این مرحله فانتزی را رد کرده اند و وارد دنیای واقعی بزرگسالان شده اند.

---------------

رسانه های اون ور آبی، مرتب می گن «مردم» نگران این هستند که چرا اپوزیسیون اون ور آبی با هم اتحاد برقرار نمی کنند تا بتوانند ما رانجات دهند. به دنبال آن، سلطنت طلب ها بر سر بقیه اپوزیسیون اون ور آبی تشر می زنند که شما نمی آیید زیر پرچم رضا پهلوی و مردم را نگران ساخته اید!

«مردم» کلمه خیلی وسیعی است. لابد بین ۹۰ میلیون ایرانی  عده ای  هم پیدا می شوند که مطالبه  و نگرانی و دغدغه شان این هست که چرا آن جماعت با هم  -آن هم زیر پرچم رضا پهلوی- متحد نمی گردند. اما من به عنوان یکی از آن مردم ابدا چنین دغدغه ای ندارم و اپوزیسیون خارج از کشور را  که دهه ها از ایران رفته اند منجی خودم نمی دانم. 

اتفاقا دغدغه اتحاد و همبستگی ملی دارم ولی نه از جنس نشست جرج تاون  و نه از جنس مورد نظررسانه های آن ور آبی!

بلکه از  آن جنس که آقای دکتر سعید مدنی -جامعه شناس- سالهاست که می گوید و می نویسد. من اجمالا و در سطح فهم خودم در مورد این همبستگی مطلوب خواهم نوشت. اما بهتر است شما به نوشته ها و سخنرانی های دکتر سعید مدنی در این زمینه مراجعه کنید که بسیار دقیق تر و سنجیده تر هست.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در عجبم که چرا طرفدار دو آتشه پهلوی این طور سنگ ساواک را به سینه می زنند و از آن طرفداری می کنند؟ اونها که باید بیش از همه از ساواک شاکی باشند! اگر ساواک اون قدر پیزوری نبود وظیفه اش را انجام می داد و سلسله پهلوی سرنگون نمی شد. نقض حقوق بشر توسط ساواک اون قدر مهم و برجسته هست که کسی به پیزوری بودن ساواک نمی پردازد. به عنوان  یک سازمان اطلاعاتی بدجوری پیزوری بود. بنیانگذار آن فردی فاسد و  خائن به نام تیمور بختیار بود که  رفته بود عراق و با همکاری صدام حسین می خواست علیه شاه کودتا کنه.  دیگه سازمانی که این فرد  بنیان بذاره  چی می خواد بشه؟  فعلا به نقض حقوق بشر توسط کاری ندارم. اما کارهایی که کرد را  یا باید به حساب بلاهت محض گذاشت یا به حساب خیانت. چند مورد  را  وقتی حالش را داشتم نام می برم. دود از کله آدم بلند می شه که چه قدر یک سیستم امنیتی باید پیزوری باشه که چنین کارهایی بکنه.

----------

مدتهاست  می شنویم که ساواکی ها و نیروهای امنیتی زمان پهلوی، تقصیر سرنگونی نظام پادشاهی را بر گردن کانون پرورش فکری کودکان و خانم لیلی ارجمند و نظایر آن می اندازند. مرغ پخته خنده اش می گیرد که یک نهاد مربوط به کتاب کودک بخواهد یا بتواند نظام حاکمه مستقر را با آن تشکیلات عریض و طویل امنیتی و نظامی براندازد! خودشان کارشان را درست انجام ندادند بعد برای رد گم کردن، کاسه کوزه ها را بر سر نهادی می شکنند که اصلا کارش چیز دیگری بوده!

در زمان پهلوی دوم، چه پیش از تشکیل ساواک و چه پس ازتشکیل آن، ترورهای  زیادی صورت می گرفت که به ابلهانه ترین شکل ممکن به آن رسیدگی می شد. در دهه ۲۰،  به شاه در جمعی که محافظان نظامی اش هم حضور داشتند سو قصد می شود. شاه جوان  جان خود را خود نجات می دهد و فریاد می زند که ضارب را زنده نگاه دارید. اما نظامیان بعد ازاین که می بینند شاه سالم مانده-- و با وجود این که ضارب تسلیم می شود --ضارب را گلوله باران می کنند!

به بهانه این ترور، حزب توده را منحل می کنندحال آن که از قرار معلوم، انگیزه ترور،  تعصب مذهبی بوده، نه خط مشی حزبی.

من اگر جای شاه بودم به جای منحل کردن حزب توده همان نظامیانی  را که از دستورم سرپیچی کردند  و ضارب را کشتند، به دادگاه نظامی می کشاندم. بدجوری قضیه کشتن ضارب علی رغم دستور صریح مافوق (یعنی شخص خود فرمانده کل قوا،  شاه مملکت) بودار هست. نظامی ای که در چنین لحظه بحرانی از دستور مافوق سرپیچی می کند را چه باید کرد؟! حتی اگر شاه هم چنین دستوری نمی داد  باز عقل حکم می کرد که ضارب را زنده نگاه دارند و از او اعتراف بگیرند ببینند به کجا ها وصل بوده. بعد  هرکه را که به این ترور وصل بوده به دادگاه می کشاندند.

شاید بگویید این قبل از تشکیل ساواک بود. بعد از تشکیل ساواک هم آسمان به همان رنگ ماند! در دهه چهل یک اسلامگرای دیگر شاه را هدف قرار داد و باز هم او را درجا کشتند و اعتراف نگرفتند ببینند به کجا وصل هست!

ظاهرا در این مورد هم ضارب را به قتل می رسانند تا ته و توی قضیه روشن نشود و بتوانند چپگراها را به بهانه آن درو کنند.

نخست وزیران هم از همین قضیه در امان نبودند. 

در دهه ۲۰ ، یک اسلامگرا احمد  کسروی  را کشت. نخست وزیر هژیر پادرمیانی کرد و قاتل او را آزاد نمود. قاتل او چند سال بعد خود هژیر را در یک مراسم مذهبی کشت! در همان دهه ۲۰ نخست وزیر رزم آرا را هم باز همان گروه کشتند. باز فکر نکنید بعد از تشکیل ساواک این مسایل از بین رفت. نه خیر!  در دهه چهل هم که ساواک  بیدادها به روشنفکران روا می داشت و به خاطر خواندن دو سه رمان از نویسندگان روس شکنجه ها می کرد،  دست همان گروه اسلامگرا آن قدر باز بود که بروند و نخست وزیر منصور را بکشند.

  افراد وابسته به یک نحله فکری این همه ترور کرده بودند اما باز هم گوشی دست نیروهای امنیتی نیامده بود که آن نحله فکری را مهار نمایند. درسته اون موقع مردم ایران خیلی مذهبی بودند ولی مذهب، دایره خیلی وسیعی دارد. آن نحله فکری که خود را مجاز و محق به ترور آدم ها- از روشنفکری مثل کسروی گرفته تا شاه و نخست وزیرهای مملکت- میداند  ابدا بین مردم عادی  و مذهبی جامعه جایی نداشت.

عموم مردم-به خصوص قشر متنفذ بازاری- ثبات و امنیت در جامعه می خواهد. از زمان برافتادن صفوی تا  همین اواخر، یکی از علل اصلی تقید به مذهب  و احکام مذهبی، هم بین بازاریان این بود که فکر می کردند مذهب و احکام مذهبی نظمی و انضباطی به جامعه می دهد که در آن اوباش همین طوری نریزند آدم بکشند و اموال مصادره کنند. اگر یک نحله فکری به اسم مذهب  بر خلاف این کارکرد مذهب عمل می کرد طبعا بین اقشار جامعه به خصوص قشر بازاری جایی نداشت!

 آن نحله فکری تندرو، محدود و به لحاظ اجتماعی نحیف بود. یک سازمان امنیتی به راحتی می توانست آن را ریشه کن کند. اما ساواک یا نخواست یا نتوانست ریشه آنها را بکند. نه تنها خود این کار را نکرد اجازه نداد نحله های فکری دیگر -اعم بر اسلامی یا سکولار- رشد کنند تا آن نحله فکری به طور طبیعی از بین برود.

مثلا در سال ۵۷ آن نحله فکری جشن نیمه شعبان را تحریم کرده بود. یکی از این مسلمانان تجددگرا که برای خودش پیروانی هم داشت و از قضا طرفدار تجدد گرایی پهلوی هم بود در جواب اعلام کرده بود که اتفاقا ما امسال نیمه شعبان را با شکوه تر از هر سال برگزار خواهیم کرد. ساواک او را گرفته بود!!!

این کارها را خودشان کرده اند بعد کانون پرورش فکری کودکان را عامل سرنگونی نظام پهلوی می دانند.

فکر نکنید ناامنی تنها شامل شاه و نخست وزیران و دگر اندیشانی مانند احمد کسروی بود. نه خیر! خاطرات عموی خودم را که یک پزشک بود از سال های ۱۳۳۵ تا ۱۳۴۰ می خواندم. این پس از تشکیل ساواک بود. بین تحصیلکرده های آن دوران دو گرایش مصدقی و چپی خیلی رواج داشتند. در خاطرات عمویم جا به جا اشاره شده که فلان پزشک ناپدید و سپس سر به نیست شده است! گویا مردم آن زمان ساواک راعامل این قتل ها می دانستند. امروزه مطمئن نیستیم چون می دانیم گروه های چپ آن دوران هم در حذف فیزیکی برخی از اعضای خود- به دلیل حسادت های گروهی- پرونده سیاهی دارند. در هر حال نتیجه یکی است: سازمانی که وظیفه اصلی اش تامین امنیت در کشور بوده است فشل عمل کرده!

آنان که  کانون پرورش فکری کودکان را هدف قرار می دهند پاسخ دهند:

عامل قتل رییس بیمارستانی که عمویم در ان کار می کرده هم کانون پرورش فکری کودکان بوده!؟! یا قرار بوده کانون پرورش کودکان از او محافظت کند؟. یک حرفی بزنند که مرغ پخته خنده اش نگیرد!

----------------

یک سازمان اطلاعاتی وظیفه شناسایی عوامل  خرابکاری و ترور و برهم زدن نظم جامعه را دارد و اگر قادر به این کار نباشد باید در آن را بست. اما این مهم، تنها وظیفه آن نیست. در واقع بخش کوچکی از کار اطلاعاتی به مسایل امنیتی اختصاص دارد. دایره کار اطلاعاتی خیلی وسیع تر است. درواقع اصل کار آن جمع آوری اطلاعات برای تصمیم سازی های اقتصادی است. به عنوان مثال،  یک تصمیم درست و حسابی برای تعیین میزان تعرفه های گمرکی نیازمند اطلاعات دقیق از شرایط اقتصادی، نیازها و میزان تولیدات در  داخل و در کشورهای دیگر هست. 

در کشورهایی که گرفتار دیکتاتوری یا الیگارشی هستند نیازی به چنین اطلاعاتی برای تصمیم سازی نمی بینند. همین طوری، از رختخوابشان برمی خیزند وواردات لوازم  خانگی را از فلان کشور و واردات واکسن را از بهمان کشور منع می کنند. تصمیم هایی از این دست بدون بررسی اطلاعاتی در وضع اقتصادی  یا سلامت کشور آشوب ایجاد می کند.

از طرف دیگر مردم کشوری که به این قبیل تصمیم سازی ها خو گرفته اند درکی از کار اطلاعاتی سایر کشورها برای تصمیم سازی اقتصادی ندارند. وقتی متوجه می شوند از سایر کشورها آمده اند که از این قبیل اطلاعات جمع آوری کنند (کاری که در عرف بین المللی، یک هنجار و یک واقعیت پذیرفته شده است) به شدت به هم می ریزند و  احساس مورد خیانت واقع شدن می کنند. واکنش های شدیدی نسبت به این حرکت – که در دنیا یک هنجار هست- نشان می دهند که تبعات دیپلماتیک شوم برای کشور دارد.

--------------

💥شاپور بختیار و انحلال ساواک

✍️علی مرادی مراغه ای

✅به نظرم هنوز تاریخ در مورد شاپور بختیار بدرستی قضاوت نکرده است، کسی که پدرش توسط رضاشاه کشته و خودش به عنوان یکی از یاران مصدق بارها زندان کشید و در یک پیچ تاریخی، پست نخست وزیری را پذیرفت و از طرف دوستان قدیمی اش طرد شد و مانند کرنسکی روسی، دولتش دولت انتقالی گردید و سرانجام خودش نیز مانند پدرش کشته شد...

اما یکی از کارهای بختیار انحلال ساواک بوده که قولش را داده بود و امروز مصادف با انحلال ساواک می باشد، سازمان منفور و مخوفی که یک بختیار(تیمور) آنرا بوجود آورده بود و اکنون یک بختیار(شاپور) دیگر پس از ۲۲ سال آن را منحل می نمود!

 ♦️در طول ۲۲ سال عمر ساواک، روسای مختلفی در راس آن قرار گرفتند اما جز پاکروان که سه سال ریاست  ساواک را بر عهده داشت تنها در این سه سال، شکنجه سیستماتیک در ساواک معمول نبود و فقط مشت و کتک بود اما شکنجه‌های وحشتناک و مداوم دیگر وجود نداشت.

(یکرنگی، شاپور بختیار...ص۱۰۱)

 بر خلاف نعمت الله نصیری که آدمی بی فرهنگ و بی سواد بود و طولانی ترین رئیس ساواک شد، سرلشکر حسن پاکروان آدمی با شعور و با فرهنگ و انسان دوست بود و چندین زبان می دانست؛ چون در فرانسه بزرگ شده بود فرانسه را بهتر از فارسی صحبت می کرد. 

وقتی ژنرال دوگل به تهران آمده بود؛ پس از چند لحظه گفتگو با پاکروان، به او گفته بود:

«شما، افسر فرانسوی، در اینجا چه می کنید؟!»

و پاکروان جواب داده بود:

 «ژنرال من افسر فرانسوی نیستم»

♦️اما برخلاف پاکروان، نصیری انسان ابلهی بود.

 سرهنگ غلامرضا مصور رحمانی که با نصیری همدوره بوده در خاطراتش می نویسد:

 «در سیرجان یک گردان پیاده پادگان وجود داشت به فرماندهی سرگرد نعمت نصیری(سپهبد بعدی). او و من یکدیگر را از دبیرستان نظام و دانشکده افسری می‌شناختیم و همدوره بودیم. «نعمت سوسگی» لقبی بود که همدوره‌ای‌ها به مناسبت تیرگی رنگ چهره‌اش به او داده بودند. او بین رفقای همکلاسی به «یخمگی» و بخصوص به «بزدلی» معروف بود».

( کهنه سرباز...ص۳۰)

پس به میزانی که پاکروان، انسانی مدرن و با فرهنگ بود نصیری یک ابله چاپلوس بود تنها کارش، رساندن نامه عزل مصدق با زره پوش در نیمه شبِ آستانه کودتای مرداد بود...

 اما تاسف در اینست که در آن سیستم تملق پرور و «غلامِ خانه زاد» پرور، پاکروانِ با فرهنگ، تنها سه سال ریاست ساواک را بر عهده داشت اما نصیری بی فرهنگ به مدت ۱۴سال.

 و چه بسا اگر انقلاب شروع نمی شد همچنان رئیس باقی می ماند، در زمان او، شکنجه های وحشتناک ساواک باعث شد که این دستگاه به منفورترین سازمان امنیت تبدیل گردد.

البته آقای خلخالی که خشک و تر را برابر می سوزاند هر دو را اعدام کرد!.

♦️شاپور بختیار در خاطراتش مطلبی را از قول فرح در مورد ساواک می گوید که به اندازه کافی مهم و میزان سرشت وحشتناک و منفور این دستگاه آقای ثابتی را بر ملا می کند!

بختیار می گوید:

در همان روز که برای من  عنوان نخست وزیری پیشنها شده بود. با شهبانو دیدار کردم و او گفت که همانقدر که ساواک دیگران را آزار داده من را هم راحت نگذاشته...!

بعد، شاپور بختیار در ادامه می گوید:

«عقایدش(شهبانو) بر عقاید من نزدیکتر بوده، اگر ساواک مزاحم من بوده، او(شهبانو) را هم آرام نگذاشته است»

(یکرنگی، شاپور بختیار...ص۱۲۰)

برای یک لحظه تصور کنید، هنگامی که فرح پهلوی به عنوان ملکه از دست ساواک آسوده نبوده آن وقت می توان به احوال نویسندگان و اهالی قلم و فرهنگ پی برد!

حالا آقای پرویز ثابتی هر چقدر میخواهد برای تبرئه خویش، پنکه بستن رضا براهنی را مسخره کند! 

ممکن است با تبلیغات رسانه ای، در کوتاه مدت، خاک بر چشم نسل جوان پاشید اما در بلند مدت، من معتقدم که هیچ مو، لای درزِ تاریخ نخواهد رفت...

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

خانواده های بازاری در همین  ایران خودمان، سبک خاص خودشان را در تربیت فرزند دارند. از جهاتی سبک تربیتی آنها به سبک تربیتی افراد دانشگاهی و هنرمندان و .... برتری دارد. ازجمله این که روابط عمومی را از سن کم به فرزندان می آموزند. مثلا می آموزند که اگر کالایی سفارش دهند باید چه حد بیعانه بپردازند و چه مقدار از قیمت کالا را آخر سر پرداخت نمایند. می آموزند که اگر همه را اول دهند سازنده از زیر کار در می رود و انگیزه لازم را برای این که کار را کامل و به موقع تحویل دهد نخواهد داشت. اگر هم همه پرداخت را برای آخر بگذارد سازنده  قبول نمی کند یا جدی نمی گیرد.

همین طور به فرزندان خود می آموزند که چگونه دستمزد کارگر را «طی» کند و چه طور بپردازد که هم کارگر خیلی شاکی نشود (ولو این که در ظاهر غرولند نماید) و هم خیلی دستمزد بالا نباشد که پس فردا دیگرانی که کارگر می گیرند شاکی شوند که سطح دستمزدرا چنان بالا برده که قابل پرداخت نباشد. در واقع می آموزند فرزندانشان در این مناسبات چه رفتار و گفتاری داشته باشند که از آسیب های احتمالی درامان بمانند.

طیفی که خود را روشنفکران جامعه می دانند معمولا  از این چیزها سر در نمی آورند. معمولا سر همین مسایل گرفتار می شوند و بعد بحث های روشنفکرانه می خواهند آنها را توجیه کنند.

وقتی به این قبیل مسایل می رسد قشر روشنفکر جامعه ما مصداق کامل «آن کس که نداند و نداند که نداند» هستند.

فکر نکنم در کشورهای دیگر روشنفکران تا این اندازه از این جهات ضعیف باشند و روزانه ضربه ببینند. دست کم در ایتالیا --که من با  فرهنگ آن آشنا ترم --روشنفکران در این مسایل شوت نیستند!

اون قدر افراد تحصیلکرده جامعه ما که به روشنفکری گرایش دارند در دنیای خودشان سیر می کنند که نکات بالای مرا کج خواهند فهمید و خیال خواهند کرد که من منظورم این هست که آدم باید پدرسوختگی بلد باشد. در صورتی که  مشخص نمودن مرزها و..... پدرسوختگی نیست. پدرسوختگی اتفاقا مانع از صلح پایدار می شود چون که افراد به هم و قراردادی که با هم بستند اعتماد نمی کنند و قرارداد بسته نشده فتنه آغاز می گردد.

اون قدر لاف زن و بلوف زن زیاد هست که دیگه این حنا رنگی نداره. اما وقتی یکی به طور سازگار صادق هست این صداقت برند او می شه و مشتری های خودش را خواهد داشت. مشتری هایی که به دنبال برند صداقت هستند شاید در کل جامعه در اقلیت باشند ولی به اندازه کافی تعدادشان زیاد هست که اون عده معدود تر آدم های صادق که برند صداقتشان رد خور نداره به اندازه کافی مشتری داشته باشند و زندگی شان بی دردسر بچرخه. بدترین حالت این هست که یارو ذاتا آدم صادقی باشد و چندان دروغ گویی بلد نباشه. اما از مشاهده این که در جامعه «همه»، دروغ می گویند چنان دچار اضطراب بشه و خیال کنه که سرش بی کلاه موند که او هم شروع کنه به ناشیانه دروغ گفتن! از این افراد زیاد دیده ام. هم خودشان و هم بقیه را بدجوری توی دردسر می اندازند. از دروغ گویان حرفه ای هم دردسرسازترند! آخ! آخ! در  جریان رتق و فتق امور ارث و میراث که دست افراد ساده و دور از مسایل اقتصادی، یکهو دارایی قابل توجهی می افته (حاصل یک عمر زحمت والدین) خیلی  از آدم های ساده و پخمه خیال می کنند باید «زرنگ» باشند. زرنگی هم بلد نیستند.  گند می زنند . هم به خودشان و شهرت صداقتشان و هم به دیگران. با بی قانونی و  جعل سند و امضا و……. دردسری برای خودشان درست می کنند که اون سرش ناپیدا!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

فاجعه معدن طبس از این سو و اتفاقات لبنان و ... از آن سو باعث شده که دوباره بحث «چراغی که به خانه رواست .....» داغ شود. البته هم که برای بخش «ایمنی سلامت و محیط زیست» در جای جای ایران باید بیشتر از اینها بودجه در نظر گرفته شود. اما نکته ای که در این  تاکید بر افزایش بودجه مغفول می ماند آن هست که همین بودجه موجود هم در این راه درست خرج نمی شود. اغلب مدیران میانی نمی ذارند بودجه صرف بهبود نکات ایمنی شود. شعار ایمنی هست. ژستش هست. نقدش هست. اما به عمل که می رسد مدیر میانی در جواب کارمند یا کارگر بهانه می آورد که بودجه نیست. حتی نمی پرسد که برآورد هزینه برای فلان بهبود ایمنی چه قدر هست که ما بررسی کنیم ببینیم بودجه کافی داریم یا خیر! قبل از این که برآورد هزینه ای کند به قصد دست به سر کردن می فرماید بودجه نداریم! این که معلوم هست دروغی بیش نیست. هرچند وضع اقتصادی خوب نیست اما دیگه  بودجه که واقعا صفر نیست! باید برآورد هزینه شود تا معلوم شود بودجه کافی هست یا نیست.

مشکل ایمنی در ایران در درجه اول یک مسئله فرهنگی و گفتمانی است نه  مسئله ای سیاسی. حتی اگر حکومت ایران امروز سیاست منطقه ای اش را عوض کند و مطابق دلخواه اکثریت ملت نماید، خیلی از مشکلات اقتصادی یا حتی مشکلات دانشگاهی و پزشکی و....  به سرعت حل می شود (اگر تحریم ها برداشته شوند همه این شاخه ها نفسی می کشند. ما به قدر کافی نیروی انسانی در حوزه های اقتصادی دانشگاهی پزشکی و... داریم که فوری نتیجه را ببینیم.)  اما متاسفم بگویم که حتی در این صورت هم مشکل ایمنی در ایران به این زودی حل نمی شود چون که در میان  مدیران میانی فرهنگ ایمنی وجود ندارد.  اغلب درکی از اهمیت مسایل ایمنی ندارند یا ارزشی به جان زیردستان قایل نیستند.

اما باور کنید «گیر دادن» نتیجه می دهد. وقتی به مدیر میانی مسایل ایمنی را تذکر دادید و او شما را دنبال نخود سیاه فرستاد، به یکی دیگر از همقطاران خود در بخشی دیگر بسپارید که به رییس خود -که احتمالا رقیب رییس شماست-  مسئله را بازگو کند. اگر فرصتی پیش آمد که رییس رییس تان را ببینید مستقیم به خود او بگویید. مشق تان را از قبل انجام دهید و برآورد هزینه ای کنید که تا وقتی پرسیدند چه قدر خرج دارد جوابی در آستین داشته باشید. اغلب مسایل حاد ایمنی با رقم هایی ناچیز قابل رفع هستند. خیلی وقت ها این رییس ها در چشم-همچشمی با هم کارهای ارزشمند انجام می دهند. مسایل ایمنی شوخی بردار نیستند. مسئله جان آدمی هست. اگر خدای ناکرده بچه مریض داشتید و برای مداوای او نیاز به وام داشتید چه طور گیر می دادید!؟ در این مورد هم همان طور گیر دهید. چون مسئله همان هست. در هر دو مورد مسئله جان و سلامت هست. شوخی بردار نیست. مدیران اغلب این را نمی فهمند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

فاجعه معدن طبس از این سو و اتفاقات لبنان و ... از آن سو باعث شده که دوباره بحث «چراغی که به خانه رواست .....» داغ شود. البته هم که برای بخش «ایمنی سلامت و محیط زیست» در جای جای ایران باید بیشتر از اینها بودجه در نظر گرفته شود. اما نکته ای که در این  تاکید بر افزایش بودجه مغفول می ماند آن هست که همین بودجه موجود هم در این راه درست خرج نمی شود. اغلب مدیران میانی نمی ذارند بودجه صرف بهبود نکات ایمنی شود. شعار ایمنی هست. ژستش هست. نقدش هست. اما به عمل که می رسد مدیر میانی در جواب کارمند یا کارگر بهانه می آورد که بودجه نیست. حتی نمی پرسد که برآورد هزینه برای فلان بهبود ایمنی چه قدر هست که ما بررسی کنیم ببینیم بودجه کافی داریم یا خیر! قبل از این که برآورد هزینه ای کند به قصد دست به سر کردن می فرماید بودجه نداریم! این که معلوم هست دروغی بیش نیست. هرچند وضع اقتصادی خوب نیست اما دیگه  بودجه که واقعا صفر نیست! باید برآورد هزینه شود تا معلوم شود بودجه کافی هست یا نیست.

مشکل ایمنی در ایران در درجه اول یک مسئله فرهنگی و گفتمانی است نه  مسئله ای سیاسی. حتی اگر حکومت ایران امروز سیاست منطقه ای اش را عوض کند و مطابق دلخواه اکثریت ملت نماید، خیلی از مشکلات اقتصادی یا حتی مشکلات دانشگاهی و پزشکی و....  به سرعت حل می شود (اگر تحریم ها برداشته شوند همه این شاخه ها نفسی می کشند. ما به قدر کافی نیروی انسانی در حوزه های اقتصادی دانشگاهی پزشکی و... داریم که فوری نتیجه را ببینیم.)  اما متاسفم بگویم که حتی در این صورت هم مشکل ایمنی در ایران به این زودی حل نمی شود چون که در میان  مدیران میانی فرهنگ ایمنی وجود ندارد.  اغلب درکی از اهمیت مسایل ایمنی ندارند یا ارزشی به جان زیردستان قایل نیستند.

اما باور کنید «گیر دادن» نتیجه می دهد. وقتی به مدیر میانی مسایل ایمنی را تذکر دادید و او شما را دنبال نخود سیاه فرستاد، به یکی دیگر از همقطاران خود در بخشی دیگر بسپارید که به رییس خود -که احتمالا رقیب رییس شماست-  مسئله را بازگو کند. اگر فرصتی پیش آمد که رییس رییس تان را ببینید مستقیم به خود او بگویید. مشق تان را از قبل انجام دهید و برآورد هزینه ای کنید که تا وقتی پرسیدند چه قدر خرج دارد جوابی در آستین داشته باشید. اغلب مسایل حاد ایمنی با رقم هایی ناچیز قابل رفع هستند. خیلی وقت ها این رییس ها در چشم-همچشمی با هم کارهای ارزشمند انجام می دهند. مسایل ایمنی شوخی بردار نیستند. مسئله جان آدمی هست. اگر خدای ناکرده بچه مریض داشتید و برای مداوای او نیاز به وام داشتید چه طور گیر می دادید!؟ در این مورد هم همان طور گیر دهید. چون مسئله همان هست. در هر دو مورد مسئله جان و سلامت هست. شوخی بردار نیست. مدیران اغلب این را نمی فهمند.

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

یک ضرب المثل قدیمی ییدیش (یهودیان اروپای شرقی) هست که می گه شما با محبت کردن و عشق ورزیدن به بچه ها تون اونها را لوس نخواهید کرد. من با ضرب المثل موافقم. اونهایی که خیلی خوب به بچه هایشان می رسند و خیلی برای خوشی و رفاه آنها به خودشان زحمت می دهند معمولا بچه های لوسی بار نمی آورند. اتفاقا عموم بچه ها این طوری یاد می گیرند  که  مثل والدینشان خودخواهی کمتری داشته باشند و به شیوه آنها  برای دیگران (خود اون والدین یا فرزندان خودشان یا دیگران)  محبت و خوبی کنند. بچه ها، الگو برداری می کنند. بچه هایی که لوس بار می آیند عموما محصول دو نوع دیگر از تربیت هستند که  با این تربیت عاشقانه به اشتباه گرفته می شه:

۱) یکی این که محبت های والدین به فرزندانشان نمایشی باشه. هدفشان این باشه که به دیگران نمایش دهند چه قدر پدر و مادر خاص فداکاری هستند نه آن که واقعا نیازی از فرزندشان برطرف کنند و یا دل او را شاد کنند. یا حتی بدتر از این: فرزند خود را محبت کش می کنند و نمایش می دهند که نشان دهند بهمان والدین که این خدمات را به فرزندان خود نمی دهند چه قدر بی مصرفند. این قبیل والدین هم هستند! اقلیتی ۵-۶ درصدی از والدین را تشکیل می دهند و فرزندانی به لحاظ روانی نابسامان پرورش می دهند.

۲) والدینی که از هنجار جامعه هم کمتر برای رفع نیازهای فرزندانشان به خود زحمت می دهند اما از بقیه انتظار دارند که جور بچه های ایشان را بکشند. اینها کسانی هستند  که لوس ترین بچه ها را بار می آورند و به جان جامعه می اندازند. جامعه هم به اشتباه خیال می کند این والدین خیلی به بچه های خود می رسند.  به اشتباه چنان داوری می کند که وقتی والدین از من که غریبه ام انتظار خدمت رسانی به فرزند خود دارند لابد خودشان خیلی خیلی به فرزند خدمت می رسانند. معمولا این داوری ناصحیح هست.

 به عنوان استاد راهنما گرفتار چند نفر از این جنس شده ام. تا یک مقدار دانشجو سرگرم کار پژوهشی اش می شد از سوی خانم والده دستور صادر می شد که «چرا خودت را خسته می کنی؟! آب  دستت هست زمین بگذار و به خدمت من بشتاب!» از آن سو  خانم والده با من تماس می گرفت که شازده ام را به تو  سپرده ام و تو باید مراقبش باشی. انگار شازده اش یک بچه دو ساله هست که استاد راهنمای دوره کارشناسی ارشد یا دکتری باید مراقب او باشد نه دانشجویی که تحت راهنمایی استاد راهنما باید با تلاش و کوشش کار پژوهشی یاد بگیرد. از منظر این نوع والدین دنیا موظف هست که در خدمت فرزندان آنها باشد تا آن فرزندان در خدمت والدین باشند. من از نزدیک مشاهده کرده ام: اتفاقا دانشجویان تحصیلات تکمیلی  سخت کوش معمولا والدینی دارند که خیلی به فکر آنها هستند. این همه محبت آنها را لوس نمی کند بلکه سخت کوش تر می سازد. اتفاقا چون این والدین همه جوری به فکر فرزندان خود هستند این را هم درک می کنند که وقتی در جامعه خشن یک استاد راهنمایی هم پیدا شده که راه و رسم کار پژوهشی می اموزد و در پیدا کردن شغل آینده به فرزندش کمک می کند به فرزند خود بسپارند که قدرش را بداند نه آن که در گوش فرزند بخوانند که مبادا در راه کار پژوهشی ات خود را خسته کنی و نتوانی به موقع  به من خدمت رسانی نمایی.    

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

اون اوایل که ریاست پژوهشکده را برعهده گرفته بودم (زمستان ۱۴۰۰) تصمیم داشتم -دست کم در اوایل کار- حتی الامکان روال های مرسوم اداری پژوهشکده را تغییر ندهم و سنت قبلی را ادامه دهم مگر این که آن روال یا سنت ایراد اساسی داشت. عموم روال ها معقول بودند. شاید دقیقا آن چه که من می خواستم نبودند اما ایراد اساسی نداشتند. من هم فکر می کردم نمی ارزد روال تقریبا معقولی را که جا افتاده -به دلیل سلیقه شخصی- عوض کنم.  طبیعی هم بود که روال های پژوهشکده معقول باشد. بالاخره شاهین دو سال ۸۵ تا ۸۷ و  از مهر ۱۳۹۳ تا ۲۵ مرداد ۱۳۹۷ رئیس پژوهشکده بود و انتظار دور از ذهنی نبود که در این مدت روال ها را معقول کرده باشد. اما یک مورد بود که  مرا برآشفت. حتی به شاهین هم تشر زدم که چه طور تو شش سال رییس پژوهشکده بودی و این روال نادرست را تصحیح نکردی؟! ماجرا این بود که وقتی شورای پژوهشکده، درخواست یکی را رد می کرد در مصوبات شورا مثبوت نمی گشت! واقعا روال غلطی است. در دوره من، چهارشنبه بعد از ظهرها که شورا تشکیل می دهیم در آخر جلسه  محتوای مصوبات را دو سه بار با اعضای شورا چک می کنیم. اگر یک مقدار موضوع حساس باشد حتی جملات کلیدی در نگارش مصوبات و نامه به درخواست کنندگان را هم با اعضای شورا چک می کنم. بلافاصله بعد از شورا فایل صوتی به مدیر اجرایی پژوهشکده می فرستم و دانه به دانه مصوبات را شرح می دهم. مدیر اجرایی شنبه صبح پیش نویس را آماده میکند. من می خوانم و با یادداشت هایم مقابله می کنم تا نکته ای از قلم نیافتد. بعد  همان روز برای امضا به اعضا می فرستیم.

دو سه روزه امضاها جمع می شود و بعد نامه های مربوطه را می فرستیم. با این دقتی که می ورزیم طبعا بر نمی تابیم که مسئله ای به اهمیت جواب رد به فلان درخواست در مصوبات نیاید.

سالیان قبل، یکی از اعضای شورای پژوهشکده ما یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی در دوره ششم (همان مجلس اصلاحات) بود. او بود که اصرار بر رویه غلط مکتوب نکردن جواب های رد داشت. او بود که چنان بر «تجارب» ارزشمندش در نهادی  مهم چون مجلس تاکید  داشت که شاهین را هم متقاعد کرده بود که روال مورد نظر او-که گویا روال مجلس هم هست- برگیرد. آن نماینده اصلاح طلب سابق مجلس اصرار داشت که این  مکتوب  نکردن حکمت عالیه ای دارد که ما جوانک های بی تجربه که دهانمان بوی شیر می دهد نمی فهمیم. من اما گفتم که شورای پژوهشکده فیزیک نمی تواند مثل مجلس شورای اسلامی «هر دنبیلی» اداره شود. باید حساب و کتاب داشته باشد.  جوان چهل و چند ساله ای که من باشم اون قدر خنگ نیستم که نفهمم  حکمت  مکتوب نکردن چیست. وقتی مکتوب نمی شود دست رییس باز خواهد بود که مخالف نظر شورا هرکاری که دوست دارد بکند. درخواستی را که شورا رد کرده با منت گذاشتن بر سر درخواست کننده اجابت می کند و این طوری برای خودش عِده و عُده ای جمع می کند. نوچه جمع می کند. این گونه روسا  مصوبه شورا را ماه ها بعد برای امضا می فرستند. بعد از سپری شدن ماه ها، اعضای شورا یادشان می رود که چه تصویب کرده بودند. من اگر قبول کردم رییس پژوهشکده شوم دقیقا برای جمع کردن چنین بساط هایی بود. طبعا حکمت های عالیه نمایندگان مجلس (حتی همان مجلس ششم) به درد پژوهشکده ما نمی خورد.

 پی نوشت:  انصاف نیست تاکید نکنم که شاهین در همان دهه هشتاد برای معقول کردن جلسات شورای متعدد پژوهشکده و پژوهشگاه با تمام قوا جنگید. قبل از او شوراها  روالی نداشتند که خوب باشد یا بد. قبل از او شورا جایی بود که پیرمردها در آن جمع می شدند و جوک های قومیت زده و وجنسیت زده می گفتند. شاهین به تمام معنی برای تغییر آن این رویه جنگید. به او جوانک بداخلاق نا سازگار می گفتند. شاهین بود که آیین نامه ها برای روالمند کردن شوراها نوشت. این یک مورد دیگه از دستش در رفته بود. از بس که آن نماینده سابق مجلس  از حکمت عالیه که در مجلس هم استفاده میشود دم زده بود که شاهین هم خیال کرده بود لابد حکمتی در میان هست که او  در نمی یابد!

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو

+0 به یه ن

در زیر  متن مربوط به «محیط زیست، سلامت ایمنی» که کارمندان پژوهشکده فیزیک تهیه نموده اند باز نشر می دهم. در محل کار می توان تغییرات مهمی از این جهت ایجاد کرد. همین قدر تعییرات  توسط  تشکل های مردم نهاد غیر دولتی-در کشورما- مستلزم صدها برابر زحمت هست که اغلب هم راه به جایی نمی برد. من هر دو را امتحان کرده ام و بر اساس تجربه عرض می نمایم. همین طور در بخش خصوصی هم  افراد  اگر بخواهند می توانند در حوزه کاری خویش استانداردهای  «محیط زیست، سلامت ایمنی»  به طرز محسوسی بالا ببرند.

متن به قلم خانم ها بابانزاده و جم، کارمندان پژوهشکده فیزیک:

«پاره‌ای از اقدامات پژوهشکده در خصوص کاهش مصرف برق

1- سعی شد از لامپ‌های با مصرف برق کم و ولتاژ پایین و شدت نور بالاتر استفاده شود.

2- تعداد لامپ‌های اضافی در مشاعات حذف گردیده است.

3- تعمیرات پنجره‌های طبقات به منظور کاهش از دست رفت انرژی

لطفاً به هنگام حضور در محل کار در ایام تابستان به نکات زیر توجه نمایید:

1-استفاده هر چه بیشتر از نور خورشید (روشنایی طبیعی روز)

2-چنانچه محل کار یا موضع کار نور بیشتری نیاز داشته باشید، مقدار نورعمومی (روشنایی سقف اتـــاق) را می‌باید کمتر در نظر گرفت و از نور موضعی استفاده کرد .

3- نور موضعی بدون نور عمومی بهداشتی نیست و برای سلامتی چشم مضر است ، زیرا در چنین حالتی چشم به سبب اجبار در انطباق خود با روشنایی زیاد موضع کار و تاریکی اطراف خسته می شود لذا استفاده از هر دو ضروری است .

http://www.maes.ir/maghalat/149-roshanayi-maber

۴- چیدن وسایل در اتاق به گونه‌ای که بازدارنده نور روز نباشند

لطفاً در صورت ترک محل کار در ایام تابستان به موارد زیر توجه نمایید:

در صورتی که سیستم کامپیوتری در حالت اجرای برنامه و یا فعالیت خاصی نیست سیستم قبل از خروج خاموش گردد.

سیستم خنک کننده اتاق خاموش گردد (تعدادی از دستگاه‌های خنک کننده به منظور نگهداری از سیستم‌ها و تجهیزات مشاعات و اتاق محاسبات در طی روز روشن خواهد بود لطفاً از خاموش کردن این خنک کننده‌ها بدون هماهنگی با بخش داری خودداری شود.)

در و پنجره‌های اضافی بسته نگه داشته شود و از باز و بسته شدن مکرر خودداری شود.

نکاتی درخصوص آبدارخانه:

به منظور جلوگیری از هدر رفت انرژی در آبدارخانه پژوهشکده با توجه به گرمای هوا و نوشیدن کمتر چای در فصل تابستان، سماورهایی با حجم کمتر تهیه شده است. جهت جلوگیری از آسیب به سماورها بعد از پایان ساعت اداری مجدداً اقدام به روشن نمودن سماورها ننمایید. در صورت نیاز به آبجوش می‌توانیید از دستگاه آبسردکن/گرمکن موجود در طبقات استفاده نمایید.

نکات حفظ محیط زیست:

به منظور جمع آوری باطری‌های مستعمل، محفظه‌ای در طبقه همکف ساختمان فرمانیه تعبیه گشته است. شرکت کننده‌ها می‌توانند باطری‌های مستعمل خود و یا اطرافیان خود را از خانه و محل کار با خود همراه آورند و در این محفظه قرار دهند.

توصیه‌های پیشنهادی مراقبت فردی و ارگونومی زمان کار و استفاده از کامپیوتر:

انداختن پا روی پای دیگر عوارض جدی به همراه دارد. حرکت بدن را به هم می‌ریزد، در ناحیه مفصل، درد ایجاد می‌کند، به گردن، لگن، قسمت پایین کمر و زانو آسیب وارد می‌کند و باعث زانو درد می‌شود.

برای جلوگیری از آسیب به بدن هنگام نشستن بر روی صندلی اداری توصیه می‌شود که ارتفاع صندلی را به گونه‌ای تنظیم نمایید که کف پاها بدون حالت آویزان شدن یا خم شدگی زانو، کاملا بر روی سطح کف قرار بگیرند. از قرار دادن پاها بر روی پایه‌های صندلی اجتناب نمایید.

دانلود نرم‌افزار اعلان وقت استراحت و نرمش‌های محیط کار (نرم افزار جالبی است در هنگام کار هر چند دقیقه به شما یادآور می‌شود که نرمش کوتاه انجام دهید.)

http://hsefirst.ir/hse/health/ergonomy/download-the-application-for-the-rest-time-and-exercise-in-the-workplace/

انجمن بهداشت حرفه‌ای ایران

https://www.occupationalhealth.ir/index.php

سایت تخصصی دانشجویان بهداشت حرفه‌ای و HSE

https://acgih.ir/%D8%A7%D8%B1%DA%AF%D9%88%D9%86%D9%88%D9%85%DB%8C-%DA%86%DB%8C%D8%B3%D8%AA-%D9%85%D9%81%D8%A7%D9%87%DB%8C%D9%85-%DA%A9%D9%84%DB%8C%D8%AF%DB%8C/

اشتراک و ارسال مطلب به:

فیس بوک

تویتر

گوگل

آردینی اوخو